Περπατάω σαν υπνωτισμένος ακολουθώντας τον βασανιστικά αργό ρυθμό του οδηγού μας, για μια στιγμή ξεχνιέμαι, πάω να ανοίξω ρυθμό, το υψόμετρο όμως μου κόβει την φόρα και κοντοστέκομαι να πάρω ανάσα ενώ από το πουθενά έρχεται στο μυαλό μου ένα τραγούδι των AC/DC, Its a long way to the top if you wanna rock n roll. Και εκεί εν μέσω οργάνων ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στην ψηλότερη κορυφή της Βορείου Αφρικής Jbel Toubkal
Υπάρχει μια κλισέ φράση που συναντάω συχνά σε ταξιδιωτικους οδηγούς και άρθρα, "...είναι μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις" Μα όλος ο πλανήτης είναι γεμάτος αντιθέσεις αγαπητέ μου! Το θέμα είναι να τις ζήσεις! Και το Μαρόκο είναι σίγουρα μια γωνιά του πλανήτη που σου δίνει αυτή την ευκαιρία.
Στο Μαρακές στην πλατεία Τζεμάα Ελ Φνα όλα πωλούνται και όλα παζαρεύονται. Αξίζει τον κόπο να μπλεχτείς για λίγες ώρες στον ασταμάτητο καθημερινό χορό που στήνεται από κάθε είδους πλανόδιους. Χορευτές Σούφι που στριφογυρίζουν ασταμάτητα ανάμεσα σε γητευτές φιδιών και γυναίκες που με περισσή γητειά πριν καλα καλα το καταλάβεις σε έχουν καθίσει κάτω από την ομπρελίτσα τους και σου έχουν γεμίσει το χέρι τατουάζ από χέννα.
Το Μαρακές ωστόσο μπορεί να καλύψει μόνο τον τουρίστα της πισίνας που θα βγεί να χαζέψει τους "ιθαγενείς" και θα επιστρέψει στην "φυλακή" του πολυτελούς ξενοδοχείου. Αν θες πραγματικά να γνωρίσεις ένα τόπο πρεπει να τον περπατήσεις, έτσι και εμείς αφού πήραμε την δόση του τουριστικού πακέτου τραβήξαμε για την Οροσειρά του Άτλαντα. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν, το σκληρό, φαινομενικά άγονο τοπίο σπάνε τα δεκάδες ρυάκια που διατρέχουν τα πλευρά του βουνού ενώ οι άνθρωποι όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε μου δίνουν την αίσθηση πως γίνονται όλο και πιο ευγενικοί και φιλόξενοι.
Ο στόχος που έχει τεθεί είναι λιγάκι μεγαλεπήβολος, διάσχιση της οροσειράς με ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του, την Jbel Toubkal με υψόμετρο 4167 μέτρα. Όταν ο τόπος όμως σε ανταμείβει σε κάθε βήμα όλα είναι δυνατά. Η εμπειρία ξεκινάει από το χωριό Imlill με προορισμό το καταφύγιο Le Mouflons, το βατό μονοπάτι μας οδηγεί μετά από μερικές ώρες στην περιοχή των καταφυγίων στην βάση της ψηλής κορυφής. Καθώς ανηφορίζουμε η πορεία μας διακόπτεται κατα τακτά διαστήματα από τα συμπαθέστατα μουλάρια των άλλων αποστολών που ανεβοκατεβαίνουν με εκνευριστική άνεση μπορώ να πω. Ο κανόνας είναι ένας εδώ, τα μουλάρια έχουν πάντα προτεραιότητα και δείχνουν να το ξέρουν. Στην κατασκήνωση βάσης επικρατεί μια λαοθάλασσα από αποστολές και μεμονωμένους ορειβάτες και τα δύο καταφύγια της περιοχής είναι σχεδόν γεμάτα, ωστόσο επικρατεί μια υπέροχη ηρεμία θες το υψόμετρο -είμαστε πλέον στα 3200- θες η αύρα του τόπου; Ζώα και άνθρωποι κινούνται με μια υπέροχη αρμονία ακόμα και ο χρόνος νομίζω οτι κυλάει αρμονικά μπορεί και να με πείραξε το υψόμετρο ποιος ξέρει. Το όλο σκηνικό σηκώνει καφεδάκι και όταν ο υπεύθυνος του καταφυγίου με ρωτάει "Morrocan coffee?" το σκηνικό γίνετε ακόμα πιο εξωτικό, τι κι αν το Morrocan coffee ήταν στιγμιαίος καφές γνωστής πολυεθνικής, τίποτα δεν σε ενοχλεί εδώ πάνω.
Ημέρα κορυφής! Η μέρα για την οποία πολλές φορές αγχωθήκαμε, αρπαχτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, για τους περισσότερους της αποστολής είναι η πρώτη εξόρμηση σε ψηλό βουνό οπότε ήταν για όλους μας ένα ταξίδι στο άγνωστο με αντίπαλο το υψόμετρο. Παρόλα αυτά όμως με σταθερό ρυθμό και μερικές "φιλοφρονήσεις" σε άπταιστα "Γαλλικά" με σύμμαχους την καλή διάθεση και τον άψογο καιρό που μας χάρισε μια θέα μέχρι τις παρυφές της Σαχάρα όλοι καταφέραμε να "κατακτήσουμε" την Κορυφή του Άτλαντα. Βέβαια ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και η επιστροφή προς το καταφύγιο αποδείχθηκε λίγο πιο επίπονη. Τώρα πλέον μπορούμε να συνεχίσουμε την εξόρμηση μας με άλλο "αέρα" αυτόν των 4000 μέτρων. Η επόμενη μέρα μας βρίσκει στο μονοπάτι πάλι προς την αλπική λίμνη Ιφνί. Αφού ανεβήκαμε στα 3600 μέτρα αρχίζουμε την κάθοδο μας προς την μαγική λίμνη, μόνο έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω μιας και η ενέργεια του πεδίου και η θέα της είναι κάτι το μοναδικό.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτή την μοναδική εμπειρία με κάθε λεπτομέρεια μέρα προς μέρα όπως το τρικούβερτο γλέντι δίπλα στην λίμνη. Αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει αρκετός χώρος, η αλήθεια είναι πως το παρόν κείμενο γράφτηκε και σβήστηκε πολλές φορές μέσα στο καλοκαίρι ώσπου να αποφασίσω τι θα περιλαμβάνει και πως να περιγράψω όλο αυτό που έζησα. Και πάλι νομίζω δεν τα κατάφερα γιατί το τελικό συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο, ίσως η ορειβατική μου "σταδιοδρομία" κάποια στιγμή με στείλει ψηλότερα ίσως πάλι όχι μα η πρώτη εμπειρία θα είναι πάντα η πιο δυνατή, η πιο ουσιώδεις και η πιο όμορφη και πάντα θα είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που φρόντισαν να την ζήσω και την μοιράστηκαν μαζί μου. Πάντα θα βρίσκομαι ξεχασμένος κάπου εκεί στον Άτλαντα να πίνω τσάι μέντα και να τραγουδάω με τους Βέρβερους το "μου φαγες όλα τα δαχτυλίδια".
Comments