ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Ο ΤΑΥΓΕΤΟΣ....

Στην μέχρι τώρα ζωή μου δύο πράγματα αγάπησα πολύ δυνατά, το ένα είναι τα βουνά. Οταν τα ζάλα* σου  είναι βαριά μια βόλτα στα όρη μπορεί να σε αλαφρώσει λίγο, μα καμιά φορά είναι τόσα πολλά που πρέπει να πάς και λίγο πιο μακρυά. Στην Πελοπόννησο για παράδειγμα, σίγουρα δεν είναι τυχαίο οτι πολλοί είναι αυτοί που αγάπησαν το αρσενικό βουνό όπως παραδείγματος χάρη ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Χάνεσαι μέσα στα πυκνά δάση από έλατο και μαυρη πεύκη κοιμάσαι κάτω από τον εναστρο Σπαρτιάτικο ουρανό ευχόμενος διάφορα σε κάθε πεφταστέρι και την αλλή μέρα διασχίζεις τις πλαγιές του και τα φαράγγια του και σου είναι αδύνατο να σκεφτείς οτιδήποτε. Δεν ξέρω ίσως υπάρχει λόγος που τα όμορφα πράγματα κρατάνε λίγο ίσως για να μην χορταίνεις. Εμένα πάντως "Ετσι μου στάθηκε ο Ταυγετος με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα ήλιο και πράσινο ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του να σχηματισει στην ζωή μου δωδεκα κορφές να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο." (Απόσπασμα από το ποίημα του Ν. Βρεττάκου, Ο Ταυγετος και η σιωπή)
*ζάλα : οι σκέψεις, οι προβληματισμοί στο κρητικό ιδίωμα.















Comments