ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Δεν είναι  η απραξία των τελευταίων ημερών, το λάθος μου να παρακολουθήσω ειδήσεις χθες το βράδυ ή αυτή η κονσερβοποιημένη ευτυχία που με το στανιό προσπαθούν να μας περάσουν τούτες τις ημέρες η αιτία αυτού του άρθρου. Αντίθετα η σπίθα  ήταν το απόφθεγμα της πρώτης γυναίκας που πάτησε και τις δεκατέσσερις οκτάρες (άνω των 8000 μέτρων υψόμετρο) κορυφές του πλανήτη. «Πάντα αναζητούσα την ευτυχία. Στα βουνά βρήκα κάτι πολύ όμοιο της» Edurne Pasaban.

    
Η αλήθεια είναι πως όταν γνωρίζω νέους ανθρώπους , ευτυχώς συμβαίνει ακόμα αυτό, και η κουβέντα έρθει στο βουνό, η είδηση της ενασχόλησης μου στους μη γνώστες έχει συνήθως διαφόρων ειδών αντιδράσεις. Όπως για παράδειγμα το βλέμμα του, «πρώτη φορά βλέπω εξωγήινο…» ή κάποιοι πιστεύω ακράδαντα εκείνη την στιγμή με φαντάζονται με κόκκινη μπέρτα και το σλιπάκι απέξω. Το αποκορύφωμα όμως είναι εκείνο το μεγάλο… γιατί; Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;























Στα δύο πρώτα δεν έχω να πω κάτι, καθώς η γενέτειρα μου ανήκει ακόμα σε αυτό τον πλανήτη και το κόκκινο δεν είναι το αγαπημένο μου χρώμα ενώ τα εσώρουχά μου τα φοράω με την κανονική τους εφαρμογή εκτός εξαιρέσεων για το κακό το μάτι. Μπορώ όμως να σου μιλήσω για το …γιατί. Γιατί να πάρεις τα βουνά; Γιατί να αφήσεις την «ασφάλεια» του υπερχρεωμένου σου νοικοκυριού; Γιατί να ταλαιπωρήσεις το ήδη ταλαιπωρημένο σου κορμί;  Λοιπόν αγαπητέ μου φίλε γιατί όχι; Πριν σου μιλήσω για το μεγαλείο της φύσης. Θα σου μιλήσω για την «φυλή» μου, μια «φυλή που δεν έχει Αρχηγούς, Σαμάνους και Ιέρειες αλλά μόνο συντρόφους. Συντρόφους που σε μια πεζοπορία που οι ώρες τις κοντεύουν να γίνουν διψήφιος αριθμός και έχεις μπαϊλντήσει από το βάρος του σακιδίου, που ένας θεός ξέρει τι έχει πάλι μέσα, θα σε «σπρώξουν» να πας λίγο παραπέρα.  Στο παραπέρα θα σου προσφέρουν ένα κομμάτι από το σάντουιτς το οποίο θα είναι κάτι παραπάνω από το πιο ακριβό δείπνο του κόσμου. Και όταν παραπατήσεις και κωλοκάτσεις σε εκείνον τον θάμνο με τα αγκάθια θα «λυθούν» μεν στα γέλια αλλά θα σου απλώσουν το χέρι για να σηκωθείς πάλι. Το βράδυ όπου έχετε πέσει για ύπνο δίπλα δίπλα κάποιος παλαιότερος θα σου πει μια ιστορία που θα δώσει έμπνευση στα όνειρα σου.  Ο σημαντικότερος σύντροφος σε αυτό το ταξίδι φυσικά είναι το ίδιο το βουνό. Το οποίο είναι σκληρός φίλος, επιτρέπει λίγα και χαρίζει πολλά. Στο βουνό και να προσπαθήσεις αφήνεις πίσω για λίγο οτιδήποτε σε χαλάει, είναι λες και σε καταπίνει η ηρεμία του και η απόλυτη συμμετρία. Το βουνό δεν το νοιάζει ποιος είσαι, τι κάνεις, πώς είσαι το μόνο που θέλει είναι την προσοχή σου όσο είσαι στην αγκαλιά του.  Έτσι δεν πρέπει να είναι οι σύντροφοι άλλωστε; Τηρώντας λοιπόν την παράδοση του ΜΑΔΑΡΑ με ένα ακόμα χριστουγεννιάτικο άρθρο, λίγο πρώιμο φέτος, δεν θα σου ευχηθώ ούτε καλά Χριστούγεννα ούτε καλή πρωτοχρονιά. Μέσα στα πολλά που εύχομαι και ελπίζω τον τελευταίο καιρό είναι οι ζωές μας να γίνουν λίγο πιο «βουνό». 


Comments